တစ္ခ်ိန္က ရွမ္းတဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဦးဦးမ်ား

ကုန္းျမင့္သာစားေသာက္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနျပီ။ တိုးၾကီးက အ၀က ေစာင့္ေနတယ္။ ဦးကယားေလး၊ ဦးညြန္႔ခင္တို႔က ေရာက္ႏွင့္ေနၾကျပီ။ အဘျမင့္သိန္းကေတာ့ မလာႏိုင္ဘူး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔။ ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို မေတြ႔တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီပဲ။ ၀မ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ၾက ရီၾကေမာၾကေပါ့။ ထြန္းထြန္းေလးလို႔ သူတို႔သိတဲ့ ဆယ္ႏွစ္သားေကာင္ေလးေတာင္ အခု သံုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရွိျပီေလ။ အေဖနဲ႔ သူတို႔ေတြက ရွမ္းတဲ လကသ ေလတပ္စခန္း အရာရွိရိပ္သာမွာ အခန္းကပ္ရက္ေနခဲ့ၾကတဲ့သူေတြေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း ရင္းႏွီးၾကတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနၾကတာၾကာျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတိုးၾကီးက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလေၾကာင္းလိုင္စင္သင္တန္းလာတက္ေတာ့ ဦးကယားေလးက အဲဒီက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီကေန အေဖတို႔တသုိက္ျပန္ဆက္သြယ္မိၾကတာ။

ရွမ္းတဲ (လကသ)ကိုကြ်န္ေတာ္အေဖနဲ႔လိုက္ေနေတာ့ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေပါ့။ တပ္တြင္းက ေက်ာင္းမွာပဲ တက္တာပါ။ အေမနဲ႔ ညီမမ်ားက လြိဳင္ေကာ္မွာေလ။ အေဖကလည္း တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အရာရွိရိပ္သာက အခန္းမွာပဲေနတယ္။ အဲဒီအခန္းေလးမွာပဲ ကုတင္တစ္လံုးထိုးျပီးေနတာေပါ့။ အရာရွိေလသူရဲေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္က မင္းသားေပါ့။ ကေလးဆိုလို႔ အရာရွိရိပ္သာမွာ ကြ်န္ေတာ္ပဲရွိတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးကယားေလး၊ အဘျမင့္သိန္းတို႔က QFI (Qualified Flying Instructor)၊ ဦးညြန္႔ခင္က စက္မႈလက္မႈတပ္ခြဲ၊ အေဖက လက္နက္တိုက္အရာရွိေပါ့။ အေဖတာ၀န္နဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္တာတို႔ ခရီးသြားတာတို႔ ဆိုရင္ ဒီဦးဦးေတြပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတာ။

ညစာကေတာ့ အရာရွိရိပ္သာ ထမင္းစားခန္းမွာေပါ့။ ေက်ာင္းက မနက္တစ္ပိုင္းပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ အေဖ့ လက္နက္တိုက္ကို သြားတယ္။ အဲဒီမွာထမင္းစားတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားကေလးေတြလို ေကာ္ေသနတ္ေတြ ၀ါးေသနတ္ေတြနဲ႔ကစားစရာမလိုဘူး။ ေဆာ့စရာ ေသနတ္ေတြ ပံုလို႔။ အဲ... ကြ်န္ေတာ့္ကို က်ည္မရွိစစ္ေဆးျပီးမွေပးကိုင္တာပါ။ သတ္မွတ္ area လဲေက်ာ္လို႔မရပါဘူး။ အားရက္ေတြမွာ ဦးဦးေတြ ေခၚရင္ ေလယာဥ္လိုက္စီးေပါ့။ အေဆာင္မွာေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အဘျမင့္သိန္းရဲ႔ ၀ါးပတၱလားၾကီးကို သြားေဆာ့၊ ဦးဦးကယားေလး စစ္တုရင္ထိုးရင္ ထိုင္ၾကည့္ ...ေနခဲ့ရတာ အေတာ္ေပ်ာ္စရာပါ။ တပ္တြင္းဘ၀က အျပင္နဲ႔ေတာ့္မတူဘူး။

ဆံပင္ညွပ္တာ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာေတြ ပိုက္ဆံမေပးရဘူး။ တိုကင္ျပားရတယ္။ ခရင္ဆိုဒါ ေသာက္ခ်င္ရင္လဲ bar မွာ အေဖ့ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ေျပာလိုက္ရံုပဲ။ 1322 ဆိုရင္အားလုံးျငိမ္းတယ္။ လကုန္ လခထုတ္မွ အေဖ့ဆီက ျဖတ္တာေပါ့။ ညဖက္ ထမင္းသြားစားရင္း ဦးဦးေတြ ဘိလိယက္ထိုးတာထိုင္ၾကည့္။ bar ကခံုျမင့္ျမင့္ၾကီးေပၚ မမွီမကမ္း တက္ထိုင္၊ ခရင္ဆိုဒါယူေသာက္ ... တစ္ခါတစ္ေလ .. သားသား လာ ေယာက္်ားေလး တစ္ငံုခ်... ဆိုရင္လဲ မျငင္းတမ္းပဲ။ သူတို႔ကေတာ့ အာမီရမ္ေပါ့။ အေဖနဲ႔ ဦးဦးေတြ အရက္၀ိုင္း လုပ္ၾကျပီဆိုရင္လဲ အျမည္းေတြျပင္ဆင္၊ ေရခဲေရပုလင္းေတြထုတ္ေပး။ ျပီးရင္ ေဘးမွာထိုင္ျပီး အျမည္းစားေပါ့။

ပိတ္ရက္ေတြဆို မိထၳီလာကန္ဖက္ ဌက္ပစ္ထြက္ၾက။ ျငိမ့္ေနတာပဲ။ အဲဒီမွာ ေျခာက္လေက်ာ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖက ငါ့သားကို ဒီမွာဆက္ထားရင္ ဂ်စ္ပစီျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး လြိဳင္ေကာ္ကို ျပန္ပို႔လိုက္ေလရဲ႔။ ေလးတန္း အတန္းတင္စာေမးပြဲကို လြိဳင္ေကာ္မွာေျဖရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရတဲ့အက်င့္၊ ေတာ္သလို ေနထိုင္စားေသာက္၊ မိမိကိုယ္ကိုေစာင့္ေရွာက္ ဆိုတဲ့ အက်င့္ေကာင္းေလးတစ္ခုရခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။