အားက်ျခင္းႏွင့္ အားမရျခင္း

ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္ထဲက ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္းရဲ႔ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ၾကိဳက္လို႔ ေကာက္ႏုတ္ျပိး တင္ေပးထားပါတယ္။

အဂၤလိပ္စာမွာ အေျခခံအားျဖင့္ မင္းတို႔ ခုေခတ္ ဆယ္တန္းေကာင္ေလးေတြေလာက္သာ တတ္ခဲ့တဲ့ ေအာင္သင္းဟာ ေတာင္တြင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာခဲ့ရပံုကို ေျပာပါဦးမယ္။

ငါက အဂၤလိပ္စာအေျခခံကို ေထာင္ထဲမွာ သင္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အျပင္ကို ေရာက္လာေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္း အဂၤလိပ္စာ ျပဌာန္းစာအုပ္ကေလးေတြကို တစ္အုပ္မက်န္ ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္ပါတယ္။ အဲဒါေလးေတြကို စီရင္တဲ့ ဆရာၾကီးက မိုက္ကယ္၀က္စ္ဆိုတဲ့ ဆရာၾကီးပါ။ သူကပဲ တြဲဖက္ျပီး ဖတ္ၾကဖို႔ ဂႏၱ၀င္ ၀ထၳဳၾကီးေတြကို အလြယ္အက်ဥ္း simplied and abridged ျပန္ေရးျပီး ထုတ္လိုက္ပါေသးတယ္။ သူလြယ္က်ဥ္းလုပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကလဲ ဆာရိုက္ဒါဟတ္ဂတ္တို႔ ဆာေ၀ါလ္တာစေကာ့တို႔ ေရးတဲ့စာအုပ္ေတြ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႔က ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႔ ပရိသတ္မဟုတ္လား။ ရူပနႏၵီ ရူပကလ်ာဏီဆိုတာေတြ၊ ရတနာသိုက္၊ ေစာလမုန္သိုက္ဆိုတာေတြ အသည္းစြဲျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့ ဖတ္လို႔ကို မ၀ႏိုင္ဘူး။ ဆရာၾကီးကလဲ မူရင္း အဂၤလိပ္စာရဲ႔ အလွကို ပါႏိုင္သမွ်ပါေအာင္ လုပ္ထားေတာ့ ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ေကာင္ကိုသာမကပဲ စာ ကိုပါ စြဲေတာ့တာကိုး။ ဒီေတာ့ စကားအသံုးအႏႈန္း၊ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုေတြပါ ေခါင္းထဲ စြဲက်န္ရစ္တာေပါ့။

ရန္ကုန္ကုိ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါေလာက္ ဆင္းလာေလ့ရွိပါတယ္။ ေရာက္လိုက္ရင္ ပလက္ေဖာင္း စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေလးေတြကို ၀င္ျပီးေမႊေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စိန္႔ဂြ်န္း၊ စိန္႔ေပါ၊ မက္သဒစ္ စတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးေတြက အဂၤလိပ္စာ ျပဌာန္းစာအုပ္ခ်င္း မတူၾကဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းသံုး စာအုပ္အေဟာင္းေတြ အလြန္ေပါတာကိုး။ တစ္အုပ္မွ တစ္မတ္၊ ငါးမူးပဲေပးရတာ။ အဲဒါေတြကို ဖတ္စာအစံုလိုက္ ၀ယ္ရင္ေတာင္မွ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္ မကုန္ဘူး။ အဲဒါေတြကို သိမ္းက်ံဳး ၀ယ္လာျပီး ဖတ္စာ တစ္ကေနျပီး ေလးငါးေျခာက္အုပ္ အကုန္ဖတ္တာပဲ။ သင္ခန္းစာတိုင္းမွာပါတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္း၊ ကြက္လပ္ျဖည့္ ဆိုတာေတြ ကိုလဲ စိတ္ထဲမွာ ေျဖၾကည့္လိုက္တာပဲ။

ငါက ကဗ်ာကိုလဲ ၀ါသနာပါေလေတာ့ ဆယ္တန္းမွာ ျပဌာန္းတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကို တစ္ပုဒ္မက်န္ အကုန္ဖတ္တယ္။ ဒီတုန္းက အိႏိၵယကထုတ္တဲ့ ကဗ်ာအဖြင့္ စာအုပ္ေတြကို ၀ယ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျပီး ကဗ်ာအရသာကို ခံစားရတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႔ကဗ်ာေတြကိုဆိုရင္ ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ခုထက္တိုင္ ႏႈတ္ငံုရေနပါေသးတယ္။

......

ရန္ကုန္ကို ေရာက္သခိုက္မွာ ရီးဒါးဒိုင္ဂ်က္လို မဂၢဇင္းမ်ိဳးေတြကိုလဲ အေဟာင္းဆိုင္မွာ တစ္အုပ္ တစ္မတ္၊ ငါးမူးနဲ႔ ၀ယ္လာတာေပါ့။ ပါသမွ်ေဆာင္းပါး အကုန္ကိုေတာ့ ဘယ္မွာ ဖတ္တတ္ဦးမွာလဲ။ နားလည္သမွ်ေလးေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ေပါ့။ ..... ဘယ္သူ႔အကူအညီကို အားကိုးရသလဲဆိုေတာ့ အဘိဓာန္ပါပဲ။ ပထမဆံုး စျပီးသံုးခဲ့ရတဲ့ အဘိဓာန္ကေတာ့ ေျပာခဲ့တဲ့ မစၥတာ၀က္စ္ရဲ႔ New Method English Dictionary ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားသံုးဆိုေတာ့ သိပ္ျပီး မျပည့္စံုလွဘူး။ ဒီေတာ့ ေအာက္စဖို႔ အဘိဓာန္၊ ခ်ိမ္းဘား အဘိဓာန္ေတြ တက္ကိုင္ရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ အဘိဓာန္ၾကီးေတြရဲ႔ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ဖတ္ခဲ့ရတာ။ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ အဂၤလိပ္စာကို ဆည္းပူးခဲ့ရပါတယ္။

မင္းတို႔ကေတာ့ တကယ့္ကို ကြ်မ္းက်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကြ်မ္းက်င္မႈကို အသံုးခ်တာမွာေတာ့ ငါတို႔ေခတ္က လူငယ္ေတြရဲ႔ ေျခဖ်ားေတာင္ မမီဘူးလို႔ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ၀က္ဘ္ဆိုက္တဲ့။ ဘာသံုးသလဲေမးၾကည့္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂိမ္းတဲ့။ ခ်က္တင္းတဲ့။ ယိမ္းႏြဲ႔ပါးနဲ႔ ငါးခုတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြလို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ယိမ္းႏြဲ႔ပါးဆိုတာ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ နာမည္မ်ား ထင္ေနၾကဦးမလားမသိဘူး။

ငါ့စကားလံုးေတြ ေျပာေပါက္ ဆိုေပါက္ေတြ ၾကမ္းေနရင္လဲ သည္းခံၾကေပေတာ့ကြာ။ မင္းတို႔ကို ငါတို႔ထက္ ပိုျပီး ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကပါေတာ့။

မင္းတို႔မွာ ကြန္ပ်ဴတာရွိေနရင္ ကေလးသုတစြယ္စံု စီဒီေတြ တစ္ပံုၾကီးရွိပါတယ္။ ေစ်းကလည္း ခ်ိဳပါဘိသနဲ႔။ အဲဒီစီဒီ တစ္ခ်ပ္ရွိရင္ ဖတ္ပါေလေရာ့။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထိုင္မဖတ္ခ်င္ရင္ စာကူးျပီးထုတ္လိုက္ေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလာက္ ကုန္တာပါ။ အဘိဓာန္စာအုပ္တစ္အုပ္ ေဘးမွာခ်ျပီး ဖတ္ၾကည့္ပါလား။ မင္းဟာ ဆယ္တန္းမေအာင္ရင္လဲ အဲဒီအေျခခံေလာက္ ရွိျပီးသားျဖစ္ရင္ ေျခာက္လေလာက္ လုပ္ၾကည့္စမ္းပါ။ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္စာေရာ အသိဥာဏ္၊ အေတြးအေခၚပါ တိုးတက္ လာပါလိမ့္မယ္။ေအး - မင္းက တကယ္တိုးတက္ခ်င္ရင္ေပါ့။