ေလေျပသည္ ေကာက္သစ္ဦး၏ ေမႊးပ်ံ႔ေသာရနံကို သယ္ေဆာင္ခြင့္ရ၍ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားလ်က္ ရွိေခ်သည္။ မိုးတိမ္တို႔သည္ အာကာသ၌ လူးလာ က်က္စားခြင့္ရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကကုန္၏။
ကေလးငယ္တို႔သည္ တလင္းတြင္ ဖုန္မႈန္႔အလူးလူး ကစားခြင့္ရ၍ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနၾကကုန္သည္။ အဘြားအိုတို႔သည္ နံနနက္ခင္း ေနစာလႈံခြင့္ရသျဖင့္ ေနေရာင္ျခည္ကို ေက်းဇူးတင္ေနၾကကုန္သည္။
ျမစ္ျပင္ေပၚတြင္ကား ေရခိုးေရေငြ႔ ေ၀တုန္းရွိေသးသည္။ တံငါေလွကေလးတို႔သည္ ေရေငြ႔မႈန္မႈန္ ႏွင္းေငြ႔မႈန္မႈန္ၾကား၀ယ္ ေလွဦးထိုး၍ တေရြ႔ေရြ႔ သြားေလျပီ။
ရဟန္းသံဃာ တို႔သည္ ႏွင္းတစ္စက္ ေနေရာင္တစ္လက္ နံနက္ခင္း၌ ရြာတြင္းသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္လာၾကကုန္၏။
တံတားေလးသည္ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္၍ ခြထားလ်က္ရွိသည္။ ဤတံတားေပၚတြင္ကား ေနထြက္မွ ေန၀င္ထိ ကူးသန္းၾကသူတို႔ မနည္းေပ။ ေတာသြား ေတာျပန္တို႔ ျဖစ္ၾကေပမည္။
ေဆာင္းတြင္းမနက္သည္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းေပသည္။ ေအးျမေသာ အရသာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာအရသာ၊ လႈပ္ရွားေသာ အရသာတို႔ကို ခံစားႏိုင္ေပသည္။
သို႔ေသာ္ ေဆာင္းတြင္းမနက္သည္ ထာ၀စဥ္ တည္တံ့မည္ဟုတ္၊ မၾကာမီ ႏွင္းႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ကြယ္ေပမည္။ ေဆာင္းမနက္၏ ေခတၱ ေပးႏိုင္ေသာ စိတ္ေအးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈကား တသသ သတိရစရာပင္။
(ပိေတာက္မွသရဖီသို႔ - တင္မိုး)
No comments:
Post a Comment