ပရိုစနစ်နဲ့ တစ်ချိန်ကဘောလုံးပွဲတွေ

မြန်မာဘောလုံးလောကကို ပရိုပုံစံအသွင်ပြောင်းတော့မယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကို အားလုံးကြားပြီးကြပြီလို့ ထင်ပါတယ်။ ဒီလိုအသွင်ပြောင်းရာမှာ အခက်အခဲတွေအများကြီး ရှိပေမဲ့ အခုလို စလိုက်နိုင်တာ အရမ်းကို ကောင်းပါတယ်။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းကြီးရှစ်ခုက အသင်းရှစ်သင်းစထောင်မှာပါ။ မကြာခင်ဒီမှာလဲ ဘောလုံးသမား အပြောင်းအရွှေ့ကြေးတွေရှိလာတော့မယ်။ ဘောလုံးကိုသာ ပြောင်မြောက်အောင်ကစားပြ၊ လူမွှေးလူတောင် ပြောင်ပြီး စားဝတ်နေရေးအဆင်ပြေရမယ်ဆိုတဲ့ အလုပ်အကိုင်လမ်းကြောင်းတစ်ခုပေါ်လာပြီပေါ့။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ တကယ့်ကို ဝမ်းသာမိပါတယ်။ 

.

သတင်းစာရှင်းလင်းပွဲမှာ Alpine သောက်ရေသန့်ကအကြီးအကဲ ဦးစိုင်းပြောသွားတာ သဘောကျတယ်။ ဘောလုံးအကြောင်းတော့ မသိပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ စီးပွားရေးအရအောင်မြင်အောင်လုပ်ပါမယ်တဲ့။ ကောင်းတယ်။ စီးပွားရေးအရအောင်မြင်ပြီး sustain လုပ်ထားနိုင်မှ ဘောလုံးသမားတွေလဲဝင်ငွေတိုးလာပြီး ဘောလုံးကစားတဲ့ အဆင့်အတန်းလဲ တိုးတက်လာမှာပေါ့။ နိုင်ငံခြားသားဘောလုံးသမားတွေ ကိုယ့်အသင်းမှာ ငှားခွင့်ရှိတယ် ဆိုတော့ ဘောလုံးခြေစွမ်းမြင့်တဲ့သူတွေနဲ့ အတူကစားရတဲ့ အတွေ့အကြုံလဲရတာပေါ့။ ကစားတာအဆင့်အတန်းမြင့်လာရင် ပရိသတ်ဆိုတာလဲ ကွင်းထဲပြန်ရောက်လာမှာပါ။ ကွင်းအတွင်း ကြော်ငြာ ဆိုင်းဘုတ်တို့၊ ဘောသုံးသမားအင်္ကျီမှာ Sponsor တံဆိပ်ထိုးတာတို့၊ TVကပြတာ စသည်ဖြင့် တဖြေးဖြေး ဖြစ်လာမှာပေါ့။ 

.

ပရိုအကြောင်းပြောနေရင်း တစ်ချိန်က ဘောလုံးပွဲတွေကို ပြန်သတိရမိတယ်။ ၁၉၉ဝဝန်းကျင်း မြို့ထဲ MCC မှာ သင်တန်းတက်ပြီး Job Training ဆင်းနေစဉ် ကာလပေါ့။ အဲဒီတုန်းက အဖေကြီး (ဆရာZZM) ကစပြီးခေါ်သွားလို့ အောင်ဆန်းကွင်းက ပထမတန်းပွဲတွေကို စကြည့်ဖူးခဲ့တယ်။ အရင်က တိုင်းနယ်ပြည်နယ ်ပွဲလောက်ပဲ ကြည့်ဖူးတာ။ အောင်ဆန်းကွင်းကို များသောအားဖြင့် အထူးတန်းကကြည့်လေ့ရှိတယ်။ တောင်ဖက်တန်းနားနီးတဲ့ အလယ်တန်းလောက်မှာထိုင်လေ့ရှိတယ်။ အရှေ့သံပန်းစင်ပေါ်ကလည်း ကြည့်ဖူးတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကိုသန်းတိုးအောင်တို့ခေတ်ပေါ့။ သူက ဆောက်လုပ်ရေးက။ မျိုးလှိုင်ဝင်း၊ တင်မြင့်အောင်၊ ဇော်နိုင် သူတို့က ကာစတန်က။ 

.

အဖေကြီးကတော့ စိုးမိုးတို့ သိန်းထွန်းတို့ ထွန်းထွန်းထက်တို့ပါတဲ့ ကုန်သွယ်ရေးအသင်း ကို အားပေးတယ်။ ကျွန်တော်က ဆောက်လုပ်ရေးကို အားပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီကတည်းက ကာစတန် အသင်းက အတောင့်တင်းဆုံးပဲ။ မြန်မာ့လက်ရွေးစဉ်တွေအများကြီးပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက အသင်းတွေက အကြိတ်အနယ်ပဲ။ ကာစတန်၊ ဆောက်လုပ်ရေး၊ ရထား၊ ကုန်သွယ်ရေး၊ ပို့ဆက်၊ စည်ပင်၊ Army.. တကယ့ကို ်ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ ပွဲဝင်ကြေးက နှစ်ဆယ် အစိတ် လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ပထမပိုင်းပြီးရင် အောက်ဆင်းပြီး ဆီထမင်းနဲ့ အမဲကြော်လေးစားဖြစ်ကြတယ်။ 

.

အဲဒီတုန်းက ပွဲကောင်းတဲ့ရက်ဆို အထူးတန်းပြည့်တယ်။ ဗိုလ်လုပွဲလိုပွဲမျိုးဆိုရင် တစ်ကွင်းလုံးနီးပါးပြည့်တယ်။ ငွေခေတ်နောက်ပိုင်း မြန်မာဘောလုံးပွဲတွေကို ကွင်းမှာ သိပ်သွားမကြည့်ဖြစ်တော့ဘူး။ အခုကာလက ပွဲတွေမှာ ပရိသတ်က ၁၉၉ဝကျော်ကာလကလောက် လာမကြည့်ကြတော့ဘူး။ Premier League ပွဲတွေကို အလွယ်တကူ ကြည့်ခွင့်လာကြောင့်လည်း တစ်ကြောင်း ပြည်တွင်းပွဲတွေ ခြေစွမ်းညံ့လာပြီး ပရိသတ်စိတ်ဝင်စားမှု နည်းလာတာလည်း တစ်ကြောင်းပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းက ဘောလုံးသမားတွေရဲ့ဘဝဟာ သိပ်မတောက်ပြောင်ခဲ့ဘူး။ ဝန်ကြီးဌာနဝန်ထမ်း အဆင့်ပဲရှိတာ။ 

.

ကာစတန်ကခေါ်မှာ၊ လေဆိပ်မှာ တာဝန်ချခံရမှာလောက်ကိုပဲ မျှော်နေရတာ။ လက်ရွေးစင်ဖြစ်ရင်တော့ နိုင်ငံခြားသွားကန်ရတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မျိုးလှိုင်ဝင်းတို့ ကိုကြည်လင်တို့ ဝင်းအောင်တို့က စင်ကာပူ၊ မလေးရှားတို့မှာ ကြေးစားကစားသမားအဖြစ်သွားကစားခဲ့ဖူးတယ်။ သူတို့နောက်ပိုင်းမှာ အဲဒီလို အပြင်ထွက်ပြီး ကြေးစားကစားတာ မရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အခု ပရိုစနစ်ကို ဦးတည်လိုက်ပြီဆိုတော့ တစ်ချိန်ကလိုပဲ ပရိသတ်တွေကွင်းထဲပြန်ရောက်လာပြီး ကစားသမားတွေလဲ အရင်ကနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်တဲ့ လစာငွေတွေ ရတော့မယ် ခြေစွမ်းတွေပြန်ထက်လာမယ် ပွဲတွေကလည်း စွဲမက်ဖွယ်ဖြစ်လာမယ်လို့ ယူဆရတာပဲ။

.