မိုးလည်း ဖြိုင်ဖြိုင်ရွာ၏။ နေလည်း ကျက်ကျက်ပူ၏။ မိုးသည်း၍ စဖိုသည် ဆင်းရဲခဲ့ရ၏။ ကျက်ကျက်ပူသောနေကြောင့် ပုဇွန်သေခဲ့၏။ ဆန့်ကျင်ဘက်နှစ်ခုသည် တစ်ပြိုင်နက် ဖြစ်၏။ အံဖွယ်ရာသီပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်တို့ကြောင့် လူ့ဘုံသည် လှုပ်ရှား၏။
ဆေးရောင်သည် တစ်ရောင်တည်း မရှိစကောင်း။ အပူချည်းသက်သက်၊ အအေးချည်းသက်သက် မရှိစကောင်း။ တစ်ဖက်သတ် တစ်ခုစွဲသာ ရှိအံ့။ လူ့ဘုံသည် တိတ်ဆိတ် အေးစက်သွားပေလိမ့်မည်။ အဘယ်မှာ တိတ်ဆိတ်သင့်အံ့နည်း။ လူသည်လည်း တိတ်ဆိတ်ခြင်းငှာ အဘယ်မှာ စွမ်းနိုင်ပါအံ့နည်း။ အမြဲလှုပ်ရှားမည်သာ။ လှုပ်ရှားလျှင် ဆန့်ကျင်ဘက်တို့၏ တိုက်ပွဲကြောင့် ဖြစ်ရပေမည်။
အမှောင်ကို ဆန့်ကျင်လိုက်၍သာ အလင်းပေါ်ခဲ့သည်။ ညကို ဆန့်ကျင်လိုက်၍သာ ရောင်နီပေါ်ခဲ့သည်။ လူဗီဇသည် ဆုတ်နစ်မှုကို ဆန့်ကျင်၏။ အမှောင်ကို ဆန့်ကျင်၏။ မညီမျှမှုကို ဆန့်ကျင်၏။ ဓမ္မတာပင်။ သစ်ပင်ငယ်သည် စိမ်းလန်းခဲ့ပြီ။ မှိုင်းညို.ခဲ့ပြီ။ ဖွံ့ထွားစည်ပင်ခဲ့ပြီ။ မိုးရေကို အဝသောက်ရသောကြောင့်ဟု မိုးက ဂုဏ်ဖော်၏။ နေခြည်ကို အဝသောက်ရသောကြောင့်ဟု နေက ဟိတ်ထုတ်၏။ သစ်ပင်ငယ်သည် မိုးနှင့်နေတို့၏ ပဋိပက္ခကြားတွင် ကြီးမားထွားကျိုင်းခဲ့လေသည်။
ပိတောက်မှသရဖီသို့ (တင်မိုး)
No comments:
Post a Comment